Minibieb

Vlakbij Sanders huis staat een minibieb. Een klein kastje langs de kant van de weg waarin gratis boeken worden aangeboden. Het staat midden in een populair recreatiegebied waar in de winter geschaatst wordt en in de zomer gefietst. En de Maarsseveense Plassen, die praktisch in de achtertuin liggen, trekken natuurlijk ook het nodige publiek zodra het weer het toelaat. Er is veel aanloop bij het minibiebje, en ik vind het altijd heel leuk om te zien hoe mensen erop reageren. Het is toch iets bijzonders, een kadootje. Zeker als er iets van je gading in staat.

Elke keer als ik er langs loop, kijk ik of er al een beetje ruimte is. Dan zet ik er wat van mijn boeken in. Want het is de bedoeling dat mijn verzameling flink slinkt. Ik bezit zo’n duizend boeken, en als ik heel eerlijk ben zijn er maar een paar boeken die ik echt herlees en wil bewaren. Als ik ze allemaal zou inpakken en meenemen naar ons nieuwe huis, staan ze daar vermoedelijk nog jaren stof te vangen. En dat is zonde. Als ik echt zo van mijn boeken houd, zal ik ze een beter leven moeten gunnen.

Ik weet niet of de eigenaar weet dat ik zijn minibieb misbruik als een asiel voor de boeken die ik een nieuw baasje gun, maar ik hoop dat hij het niet erg vindt. Het is voor mij de meest acceptabele manier om afstand te doen van mijn boeken, want ik weet dat de kringloopwinkel minder courante exemplaren gewoon in de papiercontainer gooit. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om daar aan mee te werken.

Al zal ik op een gegeven moment wel moeten. Het duurt namelijk nog maar vier weken tot mijn spullen ingepakt klaar moeten staan voor het verhuisteam. Een klus waar weinig vrienden nog voor te porren zijn na mijn laatste verhuizing, nu zeven jaar geleden. “Nóg meer boeken?!” was de meest gehoorde zin die dag. Gevolgd door:”Volgende keer huur je maar een verhuisbedrijf”.

Ik moet eerlijk zijn tegen mezelf. Want ik ga die boeken niet herlezen. En die ongelezen boeken die er al tien jaar staan, vind ik kennelijk al tien jaar niet de moeite. Als ik ze bewaar totdat ik na mijn pensionering tijd heb om ze allemaal te lezen en herlezen, zal ik minstens 107 moeten worden. Het is gewoon niet realistisch.

Deze boeken moeten iemand anders blij gaan maken, net zoals er ook weer boeken op mijn pad zullen komen waar ik blij van word. Mijn huidige verzameling bezorgt me alleen een schuldgevoel. En mijn verhuisteam een hernia, als ik er niet snel iets aan doe.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


1 + = zes