Kun je dat nog dragen op je veertigste?

Jarenlang ging ik naar mijn werk in een spijkerbroek en een heavy metal shirt. Dat kon, want ik werkte bij de kunstredactie van een krant, niet bij een fancy kantoor waar klanten over de vloer komen.

Vriendin A. vond het verbazingwekkend dat ik ‘op mijn leeftijd’ nog dat soort shirts droeg. En zelfs een halsband met spikes als ik naar een concert ging.

Hoewel ik in mijn nieuwe baan alleen nog gezien wordt in nette bloesjes en jasjes, draag ik privé nog steeds wel bandshirts. Maar niet meer met provocerende teksten en skeletten. En ik weet het niet zeker, want het was geen bewuste beslissing, maar ik denk dat dat met mijn leeftijd te maken heeft.

En ook tussen mijn ‘normale’ kleding zitten wel stukken die ik waarschijnlijk nooit meer zal dragen. Wat bij een twintiger sexy staat, laat een veertiger vooral wanhopig lijken. En wat een dertiger een hippe uitstraling verschaft heeft bij een veertiger ineens het tegenovergestelde effect. Eruit zien alsof je heel hard je best doet om hip te zijn… dat is juist weer sneu.

Niet alleen je leeftijd is bepalend, het moet ook nog bij je passen. Er zijn tenslotte mensen die ermee wegkomen. Dat komt omdat ze heel dicht bij hun eigen stijl blijven. En het hangt er natuurlijk ook van af in welke kringen je je begeeft.

Zo was ik laatst op een alternatief theater- en kunstgebeuren, waar iedereen er heel gemaakt-nonchalant uitzag. Een man droeg over zijn t-shirt een colbert met verfvlekken. Niet omdat hij niets meer zonder vlekken in de kast had hangen, maar omdat hij daarmee wilde uitdragen dat het hem niets uitmaakt wat mensen van hem denken. Dat kleding slechts een middel is om het niet koud te hebben. Dat het om de inhoud gaat.

Wanneer je een festivalterrein vol met mensen ziet die zich allemaal niets aantrekken van de mening van anderen, en dat zorgvuldig etaleren, krijg je vanzelf het gevoel dat dat de norm is waaraan je je dient te conformeren.

De paradox is dat we ons niets willen laten opleggen, ruimte willen om onszelf te zijn, maar aan de andere kant ook graag willen laten zien dat we erbij horen. Gelukkig zit ik niet vast aan één format. Ik ben een veertiger, maar ik ben ook marcomprofessional. En heavy metal-liefhebber. Het ene sluit het andere niet uit.
Maar ik trek de grens bij met verf besmeurde jasjes.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


drie × 2 =