Op social media lijkt iedereen behoorlijk eensgezind: 2020 was een rotjaar want we konden niet feesten en op vakantie. We moesten stomme mondkapjes dragen en we konden met kerst niet eens gourmetten met de hele familie.
Om nu te zeggen dat ik 2020 een heel fijn jaar vond, voelt verkeerd. Niet omdat ik me iets aantrek van de azijnpissers op social media, maar omdat er ook mensen zijn die daadwerkelijk een rotjaar hebben gehad en die de financiële en emotionele ellende van COVID nog jaren zullen voelen. Mensen die de liefde van hun leven zijn verloren aan het virus. Ondernemers die hun met hart en ziel opgebouwde zaak en al hun spaargeld in rook zagen opgaan door de coronamaatregelen. Huwelijken die stukliepen omdat de stress van baanverlies of thuiswerken gecombineerd met kinderen thuis onderwijzen te hoog opliep om nog oog te hebben voor een partner die er ook helemaal doorheen zat.
Ik hoop dat er weinigen zijn geweest die al deze scenario’s tegelijk op hun bordje kregen, maar ik denk dat we allemaal wel in meer of mindere mate geworsteld hebben met de flexibiliteit die ‘het nieuwe normaal’ van ons vroeg. En voor velen zal het een regelrecht gevecht zijn geweest. En nog zijn.
Dat 2020 voor mij persoonlijk een goed jaar was, schreeuw ik om die reden maar niet van de daken. En ook heb ik getwijfeld of het wel kies is om hier Winston Churchill te citeren: Never let a good crisis go to waste. Want hoewel niemand op een crisis zit te wachten, creëert het wel urgentie en brengt het ontwikkelingen in een stroomversnelling. Bedrijven die fel tegen thuiswerken waren overwegen na een paar maanden of ze wel echt zoveel werkplekken op kantoor nodig hebben. Daar word zelfs al gesproken over een hybride model als het coronavirus bedwongen is. Restaurants tuigden supersnel afhaal- en bezorgservices op en pasten hun menukaart daarop aan. Mijn sportschool richtte buiten een krachthonk in en een plein met spinningfietsen. Yogalessen werden zo lang het goed weer was in een weiland gegeven. Een psychologe wier cliënten liever niet via videochat gesprekken voerden, doet dit nu tijdens een boswandeling en overweegt daarmee ook na corona door te gaan.
Hoewel de aanleiding natuurlijk vreselijk is, heeft het snelle schakelen, samenwerken en creatieve oplossingen bedenken bij velen wel het ondernemersvuur dat ze in de jarenlange ratrace waren kwijtgeraakt weer aangewakkerd.
Voor de mensen waarvan het gewone leven plotseling op de rem kwam te staan, waren weer andere lessen te leren. Quality time met je partner en je kinderen. Kritisch kijken naar je carrière en je tijdsbesteding. Wat is er echt belangrijk voor je? En zie je dat terug in hoe je je tijd besteedt?
Persoonlijk had ik vooral het gevoel dat ik in 2020 precies was waar ik moest zijn: thuis. Samen met mijn man, en voor een groot deel van 2020 ook met twee pleegkindjes die we in deze periode enorm hebben zien groeien van de 1-op-1 aandacht die door de lockdown mogelijk was. Geen gehaast en gejaag, gewoon heerlijk op je eigen tempo aanklungelen en nieuwe dingen leren. Onbetaalbaar.
Ik was er zeker van dat ik in een gat zou vallen als de kinderen weer bij hun moeder zouden gaan wonen. Dat ik weken niet uit bed zou willen komen of iets anders dramatisch. Maar de plotselinge rust in huis gaf me vrijwel meteen de headspace om eindelijk eens mijn bedrijfsplan af te maken, mijn bedrijf op te starten en me een slag in de rondte te cursussen.
En het fijne is dat nu niemand vraagt of het wel een goede tijd is om als freelancer te gaan werken, want het is nergens een goede tijd voor. En dat maakt het meteen overal een goede tijd voor. 2021. Alles ligt open. Doe je ding.