Toen ik geïnteresseerd raakte in minimalisme, werd ik lid van een facebookpagina over minimaliseren. Zo werd ik dagelijks op mijn tijdlijn geconfronteerd met berichtjes over minimaliseren. Heel inspirerend. Wat ik alleen zo jammer vind, is dat steeds meer gevorderde minimalisten in de comments klagen over de ontspul-avonturen van de beginners. “Want minimalisme is zoveel meer”.
Dat is natuurlijk ook zo, maar je moet ergens beginnen. Ik word altijd een beetje iebel van die mensen die zo graag willen demonstreren dat ze strenger in de leer zijn dan een ander. Als jij al je meubels wegdoet en slaapt op een kleedje van biologisch geteeld bamboe: prima. Als je daarover schrijft om je ervaring te delen en anderen te inspireren: geweldig! Ik wil er alles over lezen. Maar als je jouw standpunt gebruikt om mensen het gevoel te geven dat ze er niet bij horen, dan begrijp ik niet zo goed waar je mee bezig bent. Wees een voorbeeld van hoe het ook kan, niet een voorbeeld van wat voor kreng je wordt als je minimaliseert op fatsoenlijke omgangsvormen.
Ik zie minimalisme namelijk als een proces dat voor iedereen anders verloopt en in een ander resultaat eindigt. Het is een weg naar bewuster leven dat begint met opruimen. Door het wegdoen van overbodige spullen ga je vanzelf bewuster consumeren. Letten op duurzaamheid en dierenleed. Verspilling vermijden. En uiteindelijk ook nadenken over je doelen in het leven.
Als geld, status en spullen steeds onbelangrijker worden, wat doet er dan wel toe? Is het nog wel zinnig om zoveel tijd aan werk te besteden? Of zoveel geld aan een huis dat je maar voor de helft gebruikt? Het kan een hele lange reis zijn, want ik ben na een paar jaar ook nog lang lang niet bij de essentie. Maar ik heb geen haast, het is een mooie trip.
Ben jij al ultra minimalistisch? JP wel!