Zeker drie keer per week stop ik ‘s ochtends bij Starbucks voor een grande cappuccino met een extra shot. De hoeveelheid lege bekertjes in mijn auto is een stil bewijs van mijn verslaving.
Hoe meer ik me de minimalistische levenswijze eigen probeer te maken, hoe bewuster ik word van de overbodige spullen in mijn leven. Zoals het afval dat ik produceer.
Om mijn koffie mee de auto in te nemen bezit ik vier meeneembekers. Twee Keep Cups die geheel plastic zijn, en twee bekers die rvs van buiten zijn en plastic van binnen. Andersom was beter geweest, want het plasticsmaakje dat er zo aan je koffie komt te zitten verpest alles. En je kunt er daarna ook geen thee meer uit drinken, want die smaakt dan naar koffie. Het doet me altijd denken aan de beker die ik op scoutingkamp meenam. ‘s Avonds ging er tomatensoep in, die dan een beetje naar plastic smaakte. En de volgende ochtend en middag smaakte je thee juist weer naar tomatensoep. Ook de oranje aanslag van de soep kreeg je er niet meer uit. Vreselijk vond ik dat.
Waarom heb ik die dingen dan nog?
Dat is een vraag die ik mezelf regelmatig stel tijdens mijn minimaliseerproces. Veel van mijn bezittingen zijn niet naar mijn zin, dubbel of overbodig. Weg ermee. Weg. Echt. Niet bewaren voor mijn ex-vriend Justin Case 😉
Starbucks verkoopt (met een flink prijskaartje, ik zeg het maar alvast) prachtige meeneembekers die wel een rvs binnenkant hebben. Het is een degelijke beker waarvan ik nog jaren plezier hoop te hebben. Pluspuntje: Geen rare blikken omdat je je eigen beker meeneemt. Want hij is tenslotte ook een beetje van Starbucks.
Ha Wendy, leuk je weer te volgen! Kijk uit naar je volgende verhalen!