“Wil je ‘m terug?” vraagt vriendin Karin, wijzend op de stereotoren die ik een paar jaar geleden aan haar zoon gaf. Hij luistert alleen nog muziek op zijn laptop.
In de hoop er nog iemand blij mee te maken, zette ik het ding weer in mijn kofferbak. Zelf heb ik sinds ik Spotify heb ontdekt geen cd meer aangeraakt. Dat was destijds ook de reden dat ik het apparaat weggaf.
Nu staat hij boven tussen de verhuisdozen tot ik over zijn lot beslis. Ernaast liggen de cd’s, keurig op genre en alfabet gesorteerd in hun opbergmappen. En dvd’s die ik nooit meer kijk omdat ik liever series binge op Netflix en Videoland. Mijn boekenverzameling treft het al niet veel beter nu ik een abonnement heb op Storytel. Luisterboeken neem ik veel makkelijker tot me dan de papieren versie, en ze maken mijn autoritten en huishoudelijke klussen een stuk leuker. En wanneer ik liever lees dan luister, doe ik dat op mijn Kobo of iPad.
Verdwenen is ook de trots waarmee ik vroeger mijn verzamelingen tentoonstelde. Want op social media is het heel makkelijk om je vrienden te tippen over nieuwe schrijvers, bands en films. Die komen echt niet meer in mijn kast grasduinen om ideeën op te doen. Het is het einde van een tijdperk, maar dat is niet erg. Je krijgt er immers heel veel ruimte voor terug. Als je tenminste afstand kunt doen van relikwieën zoals een midiset met minidiscspeler, een harddiskrecorder met dvdspeler en al hun bijbehorende schijfjes.