Ik ben geen fashionista en ik hou niet van shoppen. Ik heb maar twee paar schoenen die ik draag, en één tas, die ik zowel mee naar festivals als naar kantoor neem. Toch heb ik minstens zoveel kleding als Paris Hilton. Al heeft zij vermoedelijk wat minder bandshirts.

Het excuus waarmee ik de overdaad in mijn kasten goedpraat, is dat ik nogal jojo in gewicht. In 2009 viel ik 25 kilo af, en die zaten er vorig jaar weer aan. Inmiddels zijn er weer 7 af. Die dalende lijn kan zich voortzetten, maar misschien ook niet. Dus ik heb mezelf al die tijd toegestaan om een complete garderobe voor alle seizoenen te hebben oplopend van maat 40 tot maat 48.

De waarheid is echter dat ik ook kleding bezit die ik niet draag, ook als het wel de juiste maat is. Omdat het niet lekker zit, omdat het niet zo mooi staat of omdat het kapot, bevlekt of kreukelig is. Als het niet meer schoon te maken of te repareren is, en ik ook niet opeens zin krijg om het te strijken, moet het eigenlijk gewoon weg. Net als al die kleding die me niet flatteert.

Waarom heb ik zo’n moeite met het wegdoen van kleding? Ben ik bang dat er niets overblijft en ik naakt over straat zal moeten? Dat ik straks geen geld meer heb om kapotte kleding te vervangen? Dat de mode zo extreem verandert dat ik niets meer naar mijn zin kan kopen? Wat het ook is, logisch is het niet. Ik heb meer dan genoeg. Ik kan een deel van mijn spaargeld opzij zetten om een volledige nieuwe garderobe aan te schaffen. Er zal heus altijd wel kleding zijn die me aanspreekt, en tweedehands is er ook genoeg te krijgen.

Telkens als ik lees over capsule wardrobes denk ik: dat moet ik proberen! Het lijkt me zo bevrijdend om een overzichtelijke hoeveelheid kledingitems te hebben die onderling goed te combineren zijn. Niet meer uren voor de kast staan dralen, maar gewoon direct een outfit kunnen kiezen die lekker zit en goed staat. Gewoon 33 items voor 3 maanden. Zo weinig is dat niet. Ik denk dat de kledingstukken die ik normaal gesproken regelmatig draag, dat aantal niet overschrijdt.

En wat zal het fijn zijn om niet meer steeds de kleding die ik niet draag door mijn handen te laten gaan, die kledingstukken die me alleen maar confronteren met negatieve gedachten als:
– Dit dure jasje staat je voor geen meter. Wat een geldverspilling!
– Als je nou eens je best deed om die tien kilo af te vallen. zou je dit gewoon kunnen dragen.
– Gaaf shirtje hè? Maar je bent nu veertig. Dat kan echt niet meer.

Ik grijp mijn verhuizing aan om mijn garderobe eens rigoureus op te schonen. Een nieuw huis, een nieuw begin. Met 33 kledingstukken. Het afscheid nemen van het leeuwendeel van mijn verzameling wordt een moeilijk proces, maar ik geloof er heilig in dat ik me er veel beter bij ga voelen. Wordt vervolgd.